Prawda składa się z wielu różnych prawd
Które pytają bez ustanku o przyczyny
Nawet za cenę cierpienia i śmierci
Tym, które się wahają
Czy obdarować życiem, czy je odebrać
Książkę tę dedykuję
Kobieta
Wszystkim kobietom
Ta dedykacja mówi w zasadzie wszystko o treści książki. Bohaterka Listu do nienarodzonego dziecka zachodzi w ciążę i jest tego świadoma, zanim lekarze jej to potwierdzą. Wbrew otoczeniu podejmuje decyzję, że urodzi swoje nieślubne dziecko i zaczyna się nim cieszyć. Z fascynacją czyta o jego rozwoju, a jednocześnie prowadzi z nim dialog. Dzieli się swoimi wątpliwościami i lękiem, opowiada o świecie, na który dziecko przyjdzie. Stara się przekazywać, czego się nauczyła dotychczas, uczyć rosnące w niej życie. Potem okazuje się, że ciąża jest zagrożona i bohaterka trafia do szpitala, gdzie musi leżeć i jak najmniej się denerwować. Po tygodniu wychodzi na własne żądanie – taka egzysencja jest ponad jej siły. Wraca do pracy i wyjeżdża w wymagającą podróż służbową. Zaczyna krwawić, a zarodek umiera. Ciąża nie roni się samoistnie i z dużym opóźnieniem kobieta trafa do szpitala, gdzie toczy się dramatyczna walka o jej życie.
Mimo swoich
rozmiarów (zaledwie 140 stron), książka Fallaci mieści cały ogrom tematów:
macierzyństwo i jak zmienia ono życie kobiety, role kobiet i mężczyzn w
społeczeństwie, oczekiwania i ograniczenia nakładane na obie płcie,
zobowiązania zawodowe, podejście do wiary, miłość. Pomimo tego, że dziecko
umiera, książka jest hymnem na temat życia, tego, że warto się choć na chwilę
wynurzyć z niebytu, zaistnieć, i korzystać z życia.
Fallaci znakomicie
opisuje stany emocjonalne bohaterki, początkową pączkującą radość i
zaskoczenie, kobiecą intuicję i znajomość własnego ciała, poczucie wagi
sytuacji. O dziecku pisze w poruszający sposób, jakby je do siebie tuliła. Nie boi
się jednak pisać również o swoich wątpliwościach i wahaniach, o granicach
poświęcenia się, o swoich potrzebach. Kulminacją tych rozważań jest „sąd”,
który odbywa się nad bohaterką. Lekarz prwadzący ciążę uważa, że jest winna
utraty dziecka, mimo, że nie zastosowała żadnych środków farmakologicznych.
Podobnie uważa jej dwulicowy pracodawca, który najpierw groził jej, że jeśli
nie pojedzie w delegację, to odda to zadanie komuś innemu, mężczyźnie, a w
trakcie wyimaginowanego procesu używa tego argumentu przeciwko niej. Samo
dziecko oskarża matkę, że „zabiłaś mnie, nie zabijając”. Wypowiedź dziecka,
stanowiąca podsumowanie całej książki, jest najpiękniejszym i najbardziej
wzruszającym momentem powieści (s. 125-128, pierwsza część rozdziału 28). Najpierw
dzięki matce dziecko wierzy, że „urodzić się jest czymś pięknym, a wymknąć się
nicości czymś radosnym” (s. 126). Jednak wraz z wątpliwościami matki dziecko zaczyna
widzieć niesprawiedliwości i okrucieństwa świata, a nadmierny pesymizm ciężarnej
powoduje, że dziecko postanawia się jednak nie urodzić. „Nigdy mi nie
powiedziałaś, że można zerwać kwiat magnolii i nie umrzeć z tego powodu, że
można zjeść czekoladkę bez upokorzeń, że jutro może być lepsze od wczoraj. I
kiedy się spostrzegłaś, było już za późno: już byłem w trakcie popełniania
samobójstwa.” (s. 127). Dlatego matka również uważa się za winną. Jedynymi
osobami, które ją rozgrzeszają, jest lekarka prowadząca ciążę po zmianie
pierwszego lekarza, mężczyzny, oraz rodzice dziennikarki. Oni stają murem za
swoim dzieckiem.
Ta książka jest
naprawdę poruszająca. Jest w niej tyle autentycznych emocji i rozterek,
rozdzierających wątpliwości, a potem rozpaczy, że niejednemu poleci łza przy
lekturze. Fallaci nie daje jednoznacznych odpowiedzi, ale pięknie i
poruszająco, a jednocześnie w niesamowicie skondensowany sposób pisze o roli kobiety
w społeczeństwie i obciążeniach związanych z macierzyństwem, które dla jej
bohaterki się nie ziściło.
Moja ocena: 9/10.
Świat Książki, Warszawa 2013
Tłumaczenie: Joanna Ugniewska
Liczba stron: 142
ISBN: 978-83-273-0189-5
Truth consists of many different truths
Who keep asking for reasons
Even at the cost of suffering and death
For those who hesitate
Whether to give life or take it away
I dedicate this book
A woman
For all women
This dedication basically says everything about the content of the book. The heroine of Letter to a Child Never Born becomes pregnant and is aware of this before the doctors confirm her state. Against her surroundings, she decides to give birth to her illegitimate child and begins to be happy about that. She reads about its development with fascination, and at the same time conducts a dialogue with the baby. She shares her doubts and fears, tells about the world where the child will come. She tries to pass on what she has learned so far, to teach the life that grows within her. Then it turns out that the pregnancy is in danger and the protagonist is taken to the hospital, where she has to lie down and keep her nerves under control. After a week, she comes out at her own request - such an existence is beyond her strength. She returns to work and goes on a demanding business trip. She begins to bleed and the embryo dies, however, the physical miscarriage does not take place and the dead embryo is still in her. She is hospitalized late, and a dramatic battle for her life is fought.
Despite its size (140 pages), Fallaci's book covers a bunch of topics: motherhood and how it changes a woman's life, the roles of women and men in society, expectations and limitations imposed on both genders, professional obligations, approach to faith, love. Despite the fact that the child dies, the book is a hymn about life, the fact that it is worthwhile to emerge from the non-existence for a moment, exist and enjoy life.
Fallaci excellently describes the emotional states of the protagonist, the initial budding joy and surprise, female intuition and knowledge of her own body, and the sense of the importance of the situation. She writes about the child in a moving way, as if she was hugging it. However, she boldly writes about her doubts and hesitations, about the limits of self-sacrifice, about her needs. The culmination of these considerations is the "judgment" that takes place over the protagonist. The doctor initially leading the pregnancy believes that she is guilty of losing the baby, even though she did not use any pharmacological measures. Similarly, her duplicitous employer, who first threatened her that if she did not go on a business trip, he would hand over the task to someone else, a man, and in an imaginary trial uses this argument against her. The child herself accuses the mother of "killing me without killing me." The child's statement, summarizing the entire book, is the most beautiful and touching moment of the novel (pp. 125-128, first part of chapter 28). First, thanks to the mother, the child believes that "being born is something beautiful, and sneaking out of nothingness is something joyful" (p. 126). However, along with the mother's doubts, the child begins to see the injustices and cruelties of the world, and the excessive pessimism of the mother causes the child to decide not to be born. “You never told me that you can pick a magnolia flower and not die from it, eat a chocolate without humiliation, that tomorrow might be better than yesterday. And when you noticed that it was too late: I was already committing suicide. " (p. 127). Therefore, the mother also considers herself guilty. The only people who absolve her are the second doctor who took the patient over, a woman, and the journalist's parents. They are standing behind their child.
This book is really touching. There are so many authentic emotions and dilemmas in it, tearing doubts and then despair that many will have a tear while reading it. Fallaci does not give unequivocal answers, but writes beautifully and movingly, and at the same time in an incredibly condensed way, about the role of women in society and the burdens associated with motherhood, which did not come true for her protagonist.
My rating: 9/10.
Author: Oriana Fallaci
Title: Letter to a Child Never Born
Świat Książki, Warsaw 2013
Translation: Joanna Ugniewska
Number of pages: 142
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz