"Perełkę" czytałam już wcześniej, ale biorąc książkę do ręki wiedziałam, że oprócz niejasnego poczucia, że mi się nie podobała, nie pamiętam już nic. Kompletnie. Po ponownej lekturze wiem już dlaczego, i nie jestem też aż tak surowa w swojej ocenie. Wręcz przeciwnie, im dłużej się nad tym drobiazgiem zastanawiam, tym bardziej jestem przekonana, że to naprawdę dobra książka.
"Perełka" to historia młodej dziewczyny, Therese, która podczas podróży metrem spotyka kobietę w żółtym płaszczu. Kobieta bardzo przypomina jej matkę, która zmarła w tajemniczych okolicznościach w Maroku. W Perełce - jak nazywała ją matka - budzi się potok onirycznych wspomnień z dzieciństwa, pogłębiający tylko jej codzienny smutek. Dziewczyna zaczyna śledzić kobietę z metra, snując jednocześnie urywaną opowieść o swoim dzieciństwie, o oziębłej matce, o ukochanym pudlu, który dotrzymywał jej towarzystwa, dopóki nie został "zgubiony" podczas jednego ze spacerów. Poznaje farmaceutkę, która się nią opiekuje, oraz tłumacza, który zaczyna pełnić rolę przyjaciela. Tyle, jeśli chodzi o warstwę fabularną.
W warstwie tekstowej - poruszamy się jak w pajęczynie, jak za mgłą. Wszystkie akcje bohaterki wydają nam się arcytrudne, chociaż nie robi ona nic więcej, niż snucie się po Paryżu w poszukiwaniu okruchów swojej przeszłości. Rzeczywistość jest szara, ponura, ciemna - niczym okładka książki. Miasto wydaje się brudne, zniszczone, wydeptane, pokoje i domy - puste i stare. Czytelnik, jak i bohaterka - porusza się w gęstej mgle. Nie ma jasnych promieni, smaków, jedzenie nie jest identyfikowane i cokolwiek Therese je - przełyka to z trudem. Jedynym momentem, kiedy chmury na chwilę się rozstępują, jest gdy farmaceutka zaczyna się śmiać w głos -
"Wszystko, co mnie przerażało i niepokoiło, i kazało mi wierzyć, że od dzieciństwa nie odstępuje mnie zły los, wszystko to naraz wydało mi się skasowane." (s. 107)
No koniec wszystko staje się jasne - dosłownie i w przenośni. Perełka zażyła zbyt dużo leków i po nieudanej próbie samobójczej budzi się w szpitalu w sali dla noworodków (bo tylko tam było miejsce):
Słyszałam coraz głośniejszy szum kaskad. Dawno temu zostałam uwięziona w lodach, które puszczały teraz ze szmerem spływającej wody. (...) Długo jeszcze słyszałam szmer kaskad - znak, że dla mnie także od tego dnia zaczynało się życie. (s. 172)
Katharsis. Powieść wypuszcza nas ze swojej sieci z nową nadzieją, że teraz wszystko się zmieni i potoczy dobrze. Odkładamy ją z ulgą, że ta smutna, duszna, oniryczna wędrówka się już skończyła.
Myślę, że Modiano naprawdę napisał perełkę - trzeba wiedzieć dokładnie jak opisać depresję w taki sposób, by czytelnik nie miał dość po pierwszych kilku stronach, a jednocześnie skończyć tak, by uwolnić go z męczącej lektury z uczuciem ulgi i nadziei. Bardzo dobra, choć wymagająca lektura.
Patrick Modiano, "Perełka"
Wydawnictwo Sonia Draga
Katowice 2014
Tłumaczyła: Bożena Sęk
ISBN: 978-83-7999-222-5
_________________________________________________________________________
I have read Little Jewel before, but when I took the book to my hand again, I knew that apart from the vague sense that I didn't like it, I don't remember a single thing. After reading again, I already know why, and I'm not that strict in my opinion. On the contrary, the longer I think about it, the more I am convinced that it is a really good book.
Little Jewel is the story of a young girl, Therese, who during a journey by subway meets a woman in a yellow coat. The woman is very much like her mother who died in mysterious circumstances in Morocco. In the girl, who used to be called a little jewel by her mother, starts to follow the woman and a stream of dreamlike memories from childhood is awakened, only deepening her everyday sadness. She tells the broken tale of her childhood, of a cold mother, of a beloved poodle that kept her company until it had been "lost" during one of the walks. She meets a pharmacist who looks after her and an interpreter who begins to act as a friend. So much for the storyline.
In the text layer - we move like in a spider web, like in the fog. All the actions of the heroine seem extremely difficult, although she does nothing more than to wander around Paris in search of the crumbs of her past. The reality is gray, gloomy, dark - just like the cover of a book. The city seems dirty, destroyed, beaten, rooms and houses - empty and old. The reader, as well as the heroine - moves in a dense fog. There are no bright rays, no flavors, food is not identified and whatever Therese eats - she swallows it with difficulty. The only moment when the clouds are parting for a moment is when the pharmacist begins to laugh outloud -
Everything that frightened and disturbed me and made me believe that since childhood I have not been deprived of a bad fate, all of this seemed to be removed at once. (p. 107)
Well, everything becomes clear - literally and figuratively - at the end of the novel. The girl took too many pills and after an unsuccessful suicide attempt she wakes up in the hospital bed in the newborns room (only space left):
I heard more and more noisy cascades, I was trapped in ice, which was now melting with a murmur of flowing water. (...) I heard the murmur of cascades for a long time - a sign that life had started for me from that day. (p. 172)
Catharsis. The novel lets us out of the net with new hope that now everything will change and roll well. We put it down with relief that this sad, stifling, oneiric wandering has already ended.
I think that Modiano really wrote a little jewel- you need to know exactly how to describe depression in such a way that the reader doesn't have enough after the first few pages, and at the same time to free him from a tiring reading with a feeling of relief and hope. Very good, though a demanding reading.
Author: Patrick Modiano
Title: Little Jewel
Publishing House: Sonia Draga
Katowice 2014
Translated by: Bożena Sęk
ISBN: 978-83-7999-222-5
"Perełka" to historia młodej dziewczyny, Therese, która podczas podróży metrem spotyka kobietę w żółtym płaszczu. Kobieta bardzo przypomina jej matkę, która zmarła w tajemniczych okolicznościach w Maroku. W Perełce - jak nazywała ją matka - budzi się potok onirycznych wspomnień z dzieciństwa, pogłębiający tylko jej codzienny smutek. Dziewczyna zaczyna śledzić kobietę z metra, snując jednocześnie urywaną opowieść o swoim dzieciństwie, o oziębłej matce, o ukochanym pudlu, który dotrzymywał jej towarzystwa, dopóki nie został "zgubiony" podczas jednego ze spacerów. Poznaje farmaceutkę, która się nią opiekuje, oraz tłumacza, który zaczyna pełnić rolę przyjaciela. Tyle, jeśli chodzi o warstwę fabularną.W warstwie tekstowej - poruszamy się jak w pajęczynie, jak za mgłą. Wszystkie akcje bohaterki wydają nam się arcytrudne, chociaż nie robi ona nic więcej, niż snucie się po Paryżu w poszukiwaniu okruchów swojej przeszłości. Rzeczywistość jest szara, ponura, ciemna - niczym okładka książki. Miasto wydaje się brudne, zniszczone, wydeptane, pokoje i domy - puste i stare. Czytelnik, jak i bohaterka - porusza się w gęstej mgle. Nie ma jasnych promieni, smaków, jedzenie nie jest identyfikowane i cokolwiek Therese je - przełyka to z trudem. Jedynym momentem, kiedy chmury na chwilę się rozstępują, jest gdy farmaceutka zaczyna się śmiać w głos -
"Wszystko, co mnie przerażało i niepokoiło, i kazało mi wierzyć, że od dzieciństwa nie odstępuje mnie zły los, wszystko to naraz wydało mi się skasowane." (s. 107)
No koniec wszystko staje się jasne - dosłownie i w przenośni. Perełka zażyła zbyt dużo leków i po nieudanej próbie samobójczej budzi się w szpitalu w sali dla noworodków (bo tylko tam było miejsce):
Słyszałam coraz głośniejszy szum kaskad. Dawno temu zostałam uwięziona w lodach, które puszczały teraz ze szmerem spływającej wody. (...) Długo jeszcze słyszałam szmer kaskad - znak, że dla mnie także od tego dnia zaczynało się życie. (s. 172)Katharsis. Powieść wypuszcza nas ze swojej sieci z nową nadzieją, że teraz wszystko się zmieni i potoczy dobrze. Odkładamy ją z ulgą, że ta smutna, duszna, oniryczna wędrówka się już skończyła.
Myślę, że Modiano naprawdę napisał perełkę - trzeba wiedzieć dokładnie jak opisać depresję w taki sposób, by czytelnik nie miał dość po pierwszych kilku stronach, a jednocześnie skończyć tak, by uwolnić go z męczącej lektury z uczuciem ulgi i nadziei. Bardzo dobra, choć wymagająca lektura.
Patrick Modiano, "Perełka"
Wydawnictwo Sonia Draga
Katowice 2014
Tłumaczyła: Bożena Sęk
ISBN: 978-83-7999-222-5
_________________________________________________________________________
I have read Little Jewel before, but when I took the book to my hand again, I knew that apart from the vague sense that I didn't like it, I don't remember a single thing. After reading again, I already know why, and I'm not that strict in my opinion. On the contrary, the longer I think about it, the more I am convinced that it is a really good book.Little Jewel is the story of a young girl, Therese, who during a journey by subway meets a woman in a yellow coat. The woman is very much like her mother who died in mysterious circumstances in Morocco. In the girl, who used to be called a little jewel by her mother, starts to follow the woman and a stream of dreamlike memories from childhood is awakened, only deepening her everyday sadness. She tells the broken tale of her childhood, of a cold mother, of a beloved poodle that kept her company until it had been "lost" during one of the walks. She meets a pharmacist who looks after her and an interpreter who begins to act as a friend. So much for the storyline.
In the text layer - we move like in a spider web, like in the fog. All the actions of the heroine seem extremely difficult, although she does nothing more than to wander around Paris in search of the crumbs of her past. The reality is gray, gloomy, dark - just like the cover of a book. The city seems dirty, destroyed, beaten, rooms and houses - empty and old. The reader, as well as the heroine - moves in a dense fog. There are no bright rays, no flavors, food is not identified and whatever Therese eats - she swallows it with difficulty. The only moment when the clouds are parting for a moment is when the pharmacist begins to laugh outloud -
Everything that frightened and disturbed me and made me believe that since childhood I have not been deprived of a bad fate, all of this seemed to be removed at once. (p. 107)
Well, everything becomes clear - literally and figuratively - at the end of the novel. The girl took too many pills and after an unsuccessful suicide attempt she wakes up in the hospital bed in the newborns room (only space left):I heard more and more noisy cascades, I was trapped in ice, which was now melting with a murmur of flowing water. (...) I heard the murmur of cascades for a long time - a sign that life had started for me from that day. (p. 172)
Catharsis. The novel lets us out of the net with new hope that now everything will change and roll well. We put it down with relief that this sad, stifling, oneiric wandering has already ended.
I think that Modiano really wrote a little jewel- you need to know exactly how to describe depression in such a way that the reader doesn't have enough after the first few pages, and at the same time to free him from a tiring reading with a feeling of relief and hope. Very good, though a demanding reading.
Author: Patrick Modiano
Title: Little Jewel
Publishing House: Sonia Draga
Katowice 2014
Translated by: Bożena Sęk
ISBN: 978-83-7999-222-5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz