Dziewczynka, która wypiła księżyc, czyli "poeta mawia, że niecierpliwość znamionuje istoty małe: pchły, kijanki i muszki owocówki".
Już od dość dawna nie czytałam literatury dla młodzieży - nie wpadła mi w ręce w odpowiednim momencie. Jak często - co szczerze uwielbiam - dobra książka była dziełem przypadku. A właściwie to, że miałam możliwość jej przeczytania. Koleżanka z pracy czytała ją w kuchni i była zachwycona. Zostało mi obiecane, że będę mogła pożyczyć. Zapomniałam o tej obietnicy i nagle, któregoś dnia, książka leżała u mnie na biurku. Akurat szykował mi się spokojny weekend... I sama nie wiem, jak to się stało, ale już jestem po lekturze.
Dziewczynka, która wypiła księżyc. Dziewczynka, która jako niemowlę została siłą odebrana matce przez siły Protektoratu, zaniesiona przez Najstarszych do lasu jako dar dla Wiedźmy, przez Wiedźmę zabrana i wychowana. Ponieważ Wiedźma niosąc dziecko ze znamieniem na czole całkowicie się w nim zauroczyła, postanowiła zostawić dziewczynkę u siebie i wychować ją jako jej babcia. Ponieważ proceder trwał od wielu lat i zawsze najmłodsze dziecko z Protektoratu było porzucane na pastwę złych mocy, do tej pory kobieta zawsze ratowała i oddawała dzieci mieszkańcom Wolnych Miast po drugiej stronie gęstego lasu. To był pierwszy i jedyny przypadek, kiedy postanowiła zostawić dziecko z sobą.
Malutka Luna została jako niemowlę umagiczniona przez swoją Babkę, kiedy ta dawała jej do picia blask księżyca. Dziewczynka jako 5-latka była bardzo ruchliwym i radosnym dzieckiem, które strzelało magią niechcący i mogło zrobic postronnym krzywdę, dlatego Wiedźma Xan uwięziła Magię dziewczynki w jej głowie w postaci malutkiego ziarenka do czasu jej trzynastych urodzin. Postanowiła szkolić ją i wychowywać tak, byt była w stanie panować nad potężną siłą, którą posiadła. Niestety, zaklęcie nie działało jak trzeba i owszem - Luna była w stanie się uczyć, ale nic związanego z Magią do niej nie docierało, ulatywało natychmiast z głowy lub wprawiało dziewczynkę w rodzaj transu.
Jednocześnie w mieście Protektoratu w Wieży Sióstr Gwiazdy została uwięziona matka, która nie chciała oddać swojego dziecka i nigdy nie pogodziła się ze swoim losem. Ciemnooka i ciemnowłosa kobieta ze znamieniem na czole popadła w obłęd i potrafiła naruszać granice światów. Każdego ranka w jej celi znajdowało się bardzo dużo papieru, na którym kobieta rysowała mapę do swojej zaginionej córki, a potem składała ją w ptaki origami. Codziennie rano strażniczki wynosiły papierowe ptaki, by na powrót zamienić zużyte kartki w nowy papier. Kobieta uczyła się zasad panujących w Wieży, uczyła kiełznać swoje emocje i panować nad swoimi rosnącymi magicznymi siłami.
Dziecko matce odbierał młody Antain, który szkolił się na członka Rady. Ta scena na zawsze zapadła mu w serce i dręczyła go wielokrotnie. Był to ostatni Dzień Ofiary, w którym uczestniczył młodzieniec, od każdego kolejnego zawsze wymigiwał się stanem swojego zdrowia. W końcu poszedł odwiedzić obłąkaną kobietę w Wieży, a kiedy został z nią sam, jej papierowe ptaki rzuciły się na niego i bardzo go okaleczyły, rozcinając mu twarz i zostawiając na twarzy szpetne blizny. Kiedy Antain doszedł do siebie, zrezygnował z nowicjatu w Radzie i został stolarzem, co zawsze kochał robić. Ożenił się i został ojcem najmłodszego dziecka w protektoracie. Zbliża się Dzień Ofiary, a chłopak postanawia zabić Wiedźmę, by nie mogła zabrać jego syna:
"Za sprawą miłości stał się lekkomyślny. Za sprawą miłości stał się odważny. Za sprawą miłości mgliste pytania mu się rozjaśniły." (s. 142)
To wcale nie jest początek książki ani zawiązanie intrygi, to w dużej mierze większość warstwy fabularnej. Barnhill zestawia ze sobą dwie siły, dobra i zła, pod postacią Nadziei i Smutku. Prawdziwa zła wiedźma, która z Xan nie ma nic wspólnego, osnuwa Królestwo Cattail siecią smutku i beznadziei, i karmi się tymi emocjami, odbierając ludziom nadzieję. Sprawia, że ludzie nie zadają pytań i przyjmują obecny stan jako oczywisty:
"Ostatnie, czego im było trzeba, to pozwolić, żeby ludność zaczęła myśleć. Wszak myślenie jest niebezpieczne." (s. 216)
Jednocześnie Siostra Ignatia rozpowszechnia nieprawdziwe informacje i sprawia, że ludzie w nie wierzą:
"Wiedziała, że opowieść może przedstawiać prawdę, ale może też kłamać. Opowieści można naginać, wykręcać i zaciemniać. Kontrolowanie opowieści daje władzę." (s. 288).
Dzielny Antain, jego młoda, zdolna żona Ethyne zaburzają ten stan i dadzą miastu wyzwolenie.
W warstwie przedstawianych wartości książka jest absolutnie fenomenalna. Pokazuje, że nigdy nie można tracić nadziei i warto pytać i szukać alternatywnych rozwiązań. Że warto walczyć o to, co się kocha i co jest dla nas ważne. Jednocześnie, pokazując pełną ciepła relację babci i wnuczki, pomału przygotowuje młodego czytelnika do pogodzenia się ze śmiercią. "Nie ma miłości bez utraty" - rozmyśla mała Luna i jest to jedna z najważniejszych prawd, które może posiąść. Ta utrata może mieć bardzo różną postać i dotyczyć wielu spraw, ale bohaterka uczy się z nią godzić i ją akceptować. Zaczyna również rozumieć, że "Wszystko co widzisz jest w trakcie procesu tworzenia lub niszczenia, życia lub umierania. Wszystko jest w stanie zmiany" (s. 309) - i nie ma w tym nic złego.
Wątek, który podobał mi się szczególnie, to... lenistwo. Wielu bohaterów towarzysząc Lunie w jej podróży w dorosłość uświadamia sobie, jak bardzo osiadło na laurach i ile czasu już stracili. Co mieli kiedyś, co umieli i chcieli robić, a w którym miejscu są teraz. Uświadamia sobie to Glerk, potwór poeta z Moczarów, autor sentencji o niecierpliwości. Uświadamia to sobie Siostra Ignatia:
"Dawno temu, kiedy przepełniały ją ciekawość, zamiłowanie do wędrówek oraz skłonność do wyprawna drugi kranieć świata i z powrotem w ciągu jednego popołudnia. Zanim smakowite, obfite smutki Protektoratu nie nakarmiły jej duszy, aż stała się gnuśna, nasycona i cudownie tłusta." (s. 269)
Być może spotkanie z dziewczynką doda im nowej energii i pchnie ku działaniu.
Jak w wielu powieściach dla młodzieży - motyw wędrówki i dojrzewania wydaje się niezbędny.Towarzyszymy Lunie w stawaniu się nastolatką, w jej rozwoju, wątpliwościach, wysiłkach. Sądzę, że to nie tylko powieść dla kilkunastolatków, ale również dla ich rodziców, którzy im w tym trudnym czasie towarzyszą. Glerk ma taką myśl: "Może jej świat stał się większy niż wcześniej - jak to już bywa, kiedy dzieci przestają być dziećmi." (s. 351). Myślę, że to naprawdę dobre podsumowanie. A książka - co cóż, jest magiczna:).
Kelly Barnhill, Dziewczyka, która wypiła księżyc
Wydawnictwo Literackie
2018
Tłumaczka: Marta Kisiel-Małecka
ISBN: 978-83-08-06503-7
_________________________________________________________________________
The Girl Who Drank the Moon, or as"the poet says that impatience marks small creatures: fleas, tadpoles and fruit flies."
I have not read literature for young people for quite a long time - it did not fall into my hands at the right time. Very often - which I sincerely love - a good book comes as a coincidence. A friend from work read it in the kitchen and was delighted. I was promised that I would be able to borrow. I forgot about this promise and suddenly, one day, the book lay on my desk. I just had a quiet weekend ... And I don't know how it happened, but I'm already done.
The Girl Who Drank the Moon. A girl who was taken away as a baby by force of the Protectorate's forces, brought by the Elders to the forest as a gift for the Witch, taken away by this Witch and brought up by her. Because the Witch carrying a child with a birthmark became completely enchanted with it, she decided to leave the girl at her place and raise her as her grandmother. Because the procedure itself had lasted for many years and always the youngest child from the Protectorate was abandoned to the evil powers, so far the woman always saved the baby and gave the children to the inhabitants of Free Cities on the other side of the dense forest. It was the first and only case when she decided to leave the child with her.
Tiny Luna was enchanted by her grandmother as a baby when the Witch gave her the glow of the moon to drink. The girl as a 5-year-old was a very busy and joyful child, who fired the magic inadvertently and could do harm to others, which is why Witch Xan imprisoned the Magic of the girl in her head in the form of a tiny seed until her thirteenth birthday. She decided to train her and educate her so that she would be able to control the powerful strength she possessed. Unfortunately, the spell did not work as it should, and yes - Luna was able to learn, but nothing related to Magic reached her, it flowed off immediately or made the girl fall into a kind of trance.
At the same time, in the city of the Protectorate in the Tower of the Star Sisters, a mother who did not want to give her child away was imprisoned and never reconciled with her loss. A dark-eyed and dark-haired woman with a mark on her forehead fell into insanity and was able to violate the boundaries of worlds. Every morning in her cell there was a lot of paper on which the woman drew a map to her missing daughter and then she folded it into origami birds. Every morning, the guards took paper birds, to turn the used cards to new paper. The woman learned the principles prevailing in the Tower, learnt to contain her emotions and control her growing magical powers.
The child was taken away from his mother by young Antain, who was a member of the Council. This scene fell into his heart forever and tormented him many times. It was the last Day of the Sacrifice in which the young man participated, he always fled from each successive one. Finally, he went to visit the mad woman in the Tower, and when he was alone with her, her paper birds attacked him and crippled him, cutting his face and leaving unsightly scars on his face. When Antain recovered, he resigned from the novitiate in the Council and became a carpenter, which he always wanted to do. He married and became the father of the youngest child in the Protectorate. The Day of the Sacrifice is approaching, and the boy decides to kill the Witch so that she can not take his son:
"Because of love, he became reckless. Because of love he became courageous. Through the love, the foggy questions brightened up. " (p. 142)
This is not the beginning of the book or intrigue, it is largely the plot. Barnhill combines two forces, good and evil, in the form of Hope and Sorrow. The really evil witch, who has nothing to do with Xan, centers the Kingdom of Cattail in a network of sadness and hopelessness, and feeds on these emotions, depriving people of hope. It makes people not ask questions and accepts the current state as obvious: "The last thing they needed was to allow the population to think, thinking is dangerous." (p. 216). At the same time, Sister Ignatia disseminates false information and makes people believe in it:
"She knew that the story could represent the truth, but it could also lie. Stories can be bent, twisted and obscured. Controlling a story gives power." (p. 288).
The brave Antain, his young, capable wife, Ethyne, disturb this state and bring the liberation to the city .
In the layer of presented values, the book is absolutely phenomenal. It shows that you can never lose hope and should ask questions and look for alternative solutions. That it is worth fighting for what you love and what is important. At the same time, showing the warm relationship of the grandmother and granddaughter, the book slowly prepares the young reader for reconciliation with death. "There is no love without losing," thought little Luna, and this is one of the most important truths she can possess. That loss can have a very different form and it can affect many things, but the heroine learns to reconcile with it and accept it. He also begins to understand that "Everything you see is in the process of creating or destroying, living or dying, everything is in a state of change" (p. 309) - and there is nothing wrong with that.
The thread that I particularly liked was ... laziness. Many heroes accompanying Luna on her journey into adulthood, realize how much they have already settled on her laurels and how much time they have already lost. What they once had, what they knew and wanted to do, and where they are now. Glerk, the monster poet from Swamps and the author of the sentence about impatience realizes that. Sister Ignatia realizes that:
"A long time ago, when she was overwhelmed with curiosity, the passion for wandering, and a willingness to travel the way back and forth in one afternoon. Before the rich, hearty sorrows of the Protectorate did not feed her soul until she became slothful, saturated and wonderfully fat." (p. 269)
Perhaps a meeting with a girl will give them the new energy and push for action.
As in many novels for young people - the theme of wandering and maturing seems essential. We accompany Luna in becoming a teenager, in her development, doubts, and efforts. I believe that this is not only a novel for a dozen or so children, but also for their parents who accompany them in this difficult time. Glerk has this idea: "Maybe her world has become bigger than before - as it happens when children stop being children." (p. 351). I think it is a really good summary. And the book - it is magical :).
Author: Kelly Barnhill
Title: The Girl Who Drank the Moon
Publishing House: Wydawnictwo Literackie
2018
Translator: Marta Kisiel-Małecka
ISBN: 978-83-08-06503-7
Już od dość dawna nie czytałam literatury dla młodzieży - nie wpadła mi w ręce w odpowiednim momencie. Jak często - co szczerze uwielbiam - dobra książka była dziełem przypadku. A właściwie to, że miałam możliwość jej przeczytania. Koleżanka z pracy czytała ją w kuchni i była zachwycona. Zostało mi obiecane, że będę mogła pożyczyć. Zapomniałam o tej obietnicy i nagle, któregoś dnia, książka leżała u mnie na biurku. Akurat szykował mi się spokojny weekend... I sama nie wiem, jak to się stało, ale już jestem po lekturze.
Malutka Luna została jako niemowlę umagiczniona przez swoją Babkę, kiedy ta dawała jej do picia blask księżyca. Dziewczynka jako 5-latka była bardzo ruchliwym i radosnym dzieckiem, które strzelało magią niechcący i mogło zrobic postronnym krzywdę, dlatego Wiedźma Xan uwięziła Magię dziewczynki w jej głowie w postaci malutkiego ziarenka do czasu jej trzynastych urodzin. Postanowiła szkolić ją i wychowywać tak, byt była w stanie panować nad potężną siłą, którą posiadła. Niestety, zaklęcie nie działało jak trzeba i owszem - Luna była w stanie się uczyć, ale nic związanego z Magią do niej nie docierało, ulatywało natychmiast z głowy lub wprawiało dziewczynkę w rodzaj transu.
Jednocześnie w mieście Protektoratu w Wieży Sióstr Gwiazdy została uwięziona matka, która nie chciała oddać swojego dziecka i nigdy nie pogodziła się ze swoim losem. Ciemnooka i ciemnowłosa kobieta ze znamieniem na czole popadła w obłęd i potrafiła naruszać granice światów. Każdego ranka w jej celi znajdowało się bardzo dużo papieru, na którym kobieta rysowała mapę do swojej zaginionej córki, a potem składała ją w ptaki origami. Codziennie rano strażniczki wynosiły papierowe ptaki, by na powrót zamienić zużyte kartki w nowy papier. Kobieta uczyła się zasad panujących w Wieży, uczyła kiełznać swoje emocje i panować nad swoimi rosnącymi magicznymi siłami.
Dziecko matce odbierał młody Antain, który szkolił się na członka Rady. Ta scena na zawsze zapadła mu w serce i dręczyła go wielokrotnie. Był to ostatni Dzień Ofiary, w którym uczestniczył młodzieniec, od każdego kolejnego zawsze wymigiwał się stanem swojego zdrowia. W końcu poszedł odwiedzić obłąkaną kobietę w Wieży, a kiedy został z nią sam, jej papierowe ptaki rzuciły się na niego i bardzo go okaleczyły, rozcinając mu twarz i zostawiając na twarzy szpetne blizny. Kiedy Antain doszedł do siebie, zrezygnował z nowicjatu w Radzie i został stolarzem, co zawsze kochał robić. Ożenił się i został ojcem najmłodszego dziecka w protektoracie. Zbliża się Dzień Ofiary, a chłopak postanawia zabić Wiedźmę, by nie mogła zabrać jego syna:
"Za sprawą miłości stał się lekkomyślny. Za sprawą miłości stał się odważny. Za sprawą miłości mgliste pytania mu się rozjaśniły." (s. 142)
To wcale nie jest początek książki ani zawiązanie intrygi, to w dużej mierze większość warstwy fabularnej. Barnhill zestawia ze sobą dwie siły, dobra i zła, pod postacią Nadziei i Smutku. Prawdziwa zła wiedźma, która z Xan nie ma nic wspólnego, osnuwa Królestwo Cattail siecią smutku i beznadziei, i karmi się tymi emocjami, odbierając ludziom nadzieję. Sprawia, że ludzie nie zadają pytań i przyjmują obecny stan jako oczywisty:
"Ostatnie, czego im było trzeba, to pozwolić, żeby ludność zaczęła myśleć. Wszak myślenie jest niebezpieczne." (s. 216)
Jednocześnie Siostra Ignatia rozpowszechnia nieprawdziwe informacje i sprawia, że ludzie w nie wierzą:
"Wiedziała, że opowieść może przedstawiać prawdę, ale może też kłamać. Opowieści można naginać, wykręcać i zaciemniać. Kontrolowanie opowieści daje władzę." (s. 288).Dzielny Antain, jego młoda, zdolna żona Ethyne zaburzają ten stan i dadzą miastu wyzwolenie.
W warstwie przedstawianych wartości książka jest absolutnie fenomenalna. Pokazuje, że nigdy nie można tracić nadziei i warto pytać i szukać alternatywnych rozwiązań. Że warto walczyć o to, co się kocha i co jest dla nas ważne. Jednocześnie, pokazując pełną ciepła relację babci i wnuczki, pomału przygotowuje młodego czytelnika do pogodzenia się ze śmiercią. "Nie ma miłości bez utraty" - rozmyśla mała Luna i jest to jedna z najważniejszych prawd, które może posiąść. Ta utrata może mieć bardzo różną postać i dotyczyć wielu spraw, ale bohaterka uczy się z nią godzić i ją akceptować. Zaczyna również rozumieć, że "Wszystko co widzisz jest w trakcie procesu tworzenia lub niszczenia, życia lub umierania. Wszystko jest w stanie zmiany" (s. 309) - i nie ma w tym nic złego.
Wątek, który podobał mi się szczególnie, to... lenistwo. Wielu bohaterów towarzysząc Lunie w jej podróży w dorosłość uświadamia sobie, jak bardzo osiadło na laurach i ile czasu już stracili. Co mieli kiedyś, co umieli i chcieli robić, a w którym miejscu są teraz. Uświadamia sobie to Glerk, potwór poeta z Moczarów, autor sentencji o niecierpliwości. Uświadamia to sobie Siostra Ignatia:
"Dawno temu, kiedy przepełniały ją ciekawość, zamiłowanie do wędrówek oraz skłonność do wyprawna drugi kranieć świata i z powrotem w ciągu jednego popołudnia. Zanim smakowite, obfite smutki Protektoratu nie nakarmiły jej duszy, aż stała się gnuśna, nasycona i cudownie tłusta." (s. 269)
Być może spotkanie z dziewczynką doda im nowej energii i pchnie ku działaniu.
Jak w wielu powieściach dla młodzieży - motyw wędrówki i dojrzewania wydaje się niezbędny.Towarzyszymy Lunie w stawaniu się nastolatką, w jej rozwoju, wątpliwościach, wysiłkach. Sądzę, że to nie tylko powieść dla kilkunastolatków, ale również dla ich rodziców, którzy im w tym trudnym czasie towarzyszą. Glerk ma taką myśl: "Może jej świat stał się większy niż wcześniej - jak to już bywa, kiedy dzieci przestają być dziećmi." (s. 351). Myślę, że to naprawdę dobre podsumowanie. A książka - co cóż, jest magiczna:).
Kelly Barnhill, Dziewczyka, która wypiła księżyc
Wydawnictwo Literackie
2018
Tłumaczka: Marta Kisiel-Małecka
ISBN: 978-83-08-06503-7
_________________________________________________________________________
The Girl Who Drank the Moon, or as"the poet says that impatience marks small creatures: fleas, tadpoles and fruit flies."
I have not read literature for young people for quite a long time - it did not fall into my hands at the right time. Very often - which I sincerely love - a good book comes as a coincidence. A friend from work read it in the kitchen and was delighted. I was promised that I would be able to borrow. I forgot about this promise and suddenly, one day, the book lay on my desk. I just had a quiet weekend ... And I don't know how it happened, but I'm already done.
The Girl Who Drank the Moon. A girl who was taken away as a baby by force of the Protectorate's forces, brought by the Elders to the forest as a gift for the Witch, taken away by this Witch and brought up by her. Because the Witch carrying a child with a birthmark became completely enchanted with it, she decided to leave the girl at her place and raise her as her grandmother. Because the procedure itself had lasted for many years and always the youngest child from the Protectorate was abandoned to the evil powers, so far the woman always saved the baby and gave the children to the inhabitants of Free Cities on the other side of the dense forest. It was the first and only case when she decided to leave the child with her.
Tiny Luna was enchanted by her grandmother as a baby when the Witch gave her the glow of the moon to drink. The girl as a 5-year-old was a very busy and joyful child, who fired the magic inadvertently and could do harm to others, which is why Witch Xan imprisoned the Magic of the girl in her head in the form of a tiny seed until her thirteenth birthday. She decided to train her and educate her so that she would be able to control the powerful strength she possessed. Unfortunately, the spell did not work as it should, and yes - Luna was able to learn, but nothing related to Magic reached her, it flowed off immediately or made the girl fall into a kind of trance.
At the same time, in the city of the Protectorate in the Tower of the Star Sisters, a mother who did not want to give her child away was imprisoned and never reconciled with her loss. A dark-eyed and dark-haired woman with a mark on her forehead fell into insanity and was able to violate the boundaries of worlds. Every morning in her cell there was a lot of paper on which the woman drew a map to her missing daughter and then she folded it into origami birds. Every morning, the guards took paper birds, to turn the used cards to new paper. The woman learned the principles prevailing in the Tower, learnt to contain her emotions and control her growing magical powers.The child was taken away from his mother by young Antain, who was a member of the Council. This scene fell into his heart forever and tormented him many times. It was the last Day of the Sacrifice in which the young man participated, he always fled from each successive one. Finally, he went to visit the mad woman in the Tower, and when he was alone with her, her paper birds attacked him and crippled him, cutting his face and leaving unsightly scars on his face. When Antain recovered, he resigned from the novitiate in the Council and became a carpenter, which he always wanted to do. He married and became the father of the youngest child in the Protectorate. The Day of the Sacrifice is approaching, and the boy decides to kill the Witch so that she can not take his son:
"Because of love, he became reckless. Because of love he became courageous. Through the love, the foggy questions brightened up. " (p. 142)
This is not the beginning of the book or intrigue, it is largely the plot. Barnhill combines two forces, good and evil, in the form of Hope and Sorrow. The really evil witch, who has nothing to do with Xan, centers the Kingdom of Cattail in a network of sadness and hopelessness, and feeds on these emotions, depriving people of hope. It makes people not ask questions and accepts the current state as obvious: "The last thing they needed was to allow the population to think, thinking is dangerous." (p. 216). At the same time, Sister Ignatia disseminates false information and makes people believe in it:
"She knew that the story could represent the truth, but it could also lie. Stories can be bent, twisted and obscured. Controlling a story gives power." (p. 288).
The brave Antain, his young, capable wife, Ethyne, disturb this state and bring the liberation to the city .
In the layer of presented values, the book is absolutely phenomenal. It shows that you can never lose hope and should ask questions and look for alternative solutions. That it is worth fighting for what you love and what is important. At the same time, showing the warm relationship of the grandmother and granddaughter, the book slowly prepares the young reader for reconciliation with death. "There is no love without losing," thought little Luna, and this is one of the most important truths she can possess. That loss can have a very different form and it can affect many things, but the heroine learns to reconcile with it and accept it. He also begins to understand that "Everything you see is in the process of creating or destroying, living or dying, everything is in a state of change" (p. 309) - and there is nothing wrong with that.
The thread that I particularly liked was ... laziness. Many heroes accompanying Luna on her journey into adulthood, realize how much they have already settled on her laurels and how much time they have already lost. What they once had, what they knew and wanted to do, and where they are now. Glerk, the monster poet from Swamps and the author of the sentence about impatience realizes that. Sister Ignatia realizes that:
"A long time ago, when she was overwhelmed with curiosity, the passion for wandering, and a willingness to travel the way back and forth in one afternoon. Before the rich, hearty sorrows of the Protectorate did not feed her soul until she became slothful, saturated and wonderfully fat." (p. 269)
Perhaps a meeting with a girl will give them the new energy and push for action.
As in many novels for young people - the theme of wandering and maturing seems essential. We accompany Luna in becoming a teenager, in her development, doubts, and efforts. I believe that this is not only a novel for a dozen or so children, but also for their parents who accompany them in this difficult time. Glerk has this idea: "Maybe her world has become bigger than before - as it happens when children stop being children." (p. 351). I think it is a really good summary. And the book - it is magical :).
Author: Kelly Barnhill
Title: The Girl Who Drank the Moon
Publishing House: Wydawnictwo Literackie
2018
Translator: Marta Kisiel-Małecka
ISBN: 978-83-08-06503-7
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz