Niewielkich rozmiarów książka skusiła mnie stonowaną okładką, niewielkimi rozmiarami i obietnicą poruszających tematów. Już pierwszy esej, O niewstrzemięźliwości, przykuwa uwagę - mówi o ojcu alkoholiku, który właśnie prawdopodobnie umiera w szpitalu w Grecji. Tym pierwszym tekstem Emilie Pine zaprasza nas do swojego intymnego świata i tym samym ostrzega, że lekko nie będzie.
Zbiór sześciu trudnych tematycznie esejów
Urodzona w 1978 roku Pine to pisarka i wykładowca uniwersytecki na Trinity College w Dublinie. O tym się nie mówi, z angielskim tytułem Notes to Self, a więc Notatki do samej siebie, to zbiór sześciu esejów, z których każdy traktuje o innym temacie tabu. Jednocześnie są to tematy bliskie każdej kobiecie, traktujące o kobiecym ciele, problemach z płodnością, menstruacji, przekwitaniu, wykorzystaniu seksualnym, poczuciu samotności i surowości dla samej siebie. Książka jest więc naładowana trudnymi treściami, które stanowią w dużej mierze również część mojego doświadczenia, część doświadczenia wielu kobiet. To pozycja kameralna, ale ważna, jak często się dzieje z publikacjami Wydawnictwa Cyranka.
W zasadzie większość tekstów poświęcona jest trudnej kobiecości - począwszy od jednoczącego nas doświadczenia menstruacji, licznych wpadek w tamponami i podpaskami, pojawiającej się uparcie krwi, która powinna zostać ukryta. W eseju o znaczącym tytule O krwawieniu i innych zbrodniach czuć narastające wkurwienie autorki na ten wymagający element kobiecości, dla wielu z nas bolesny i trudny, a tak starannie wycofywany i chowany przez dyskurs społeczny. W drugim w tomiku tekście, O latach starań, Pine opowiada o próbach zajścia w ciążę, zakończonych poronieniem, płynącym z tego rozczarowaniem z zawodu, które sprawiło jej własne ciało, poczucia gorszości, pustki. Autorka opisuje, jak jeden z najpiękniejszych elementów życia zamienia się w matematyczne wyliczenie odpowiedniego momentu na prokreację. Na presję własnych pragnień i oczekiwań. Znajduje się też miejsce na dramatyczną relację ciąży młodszej siostry autorki, która rodzi martwą córeczkę.
Pine poświęca też dużo uwagi wyglądowi - kobieta ma przede wszystkim ładnie wyglądać i być miła i lubiana, empatyczna, ciepła. Inne wymogi stawia się kobietom sięgającym po władzę, a inne mężczyznom, i inne rzeczy uchodzą za dopuszczalne. "Podejście, że kobiety mają być widziane, ale nie słyszane, jest więcej niż nieznośne. Jest to sposób na danie kobietom do zrozumienia, żeby wróciły na swoje miejsce, z powrotem do milczenia", pisze autorka w eseju O tym, czego nie ma na egzaminie (s. 172). To właśnie potrzeba bycia zauważaną, lubianą, wielokrotnie zaprowadziła nastoletnią bohaterkę wspomnień na manowce, w niebezpieczne sytuacje, ale też do karania samej siebie, głodówek, krytycznego spojrzenia.
Im dłużej czytam tę książkę, tym bardziej jestem wdzięczna autorce za nazwanie rzeczy, które wiele z nas trzyma zakopane w najgłębszych szufladkach w głowie. Ta książka przynosi swoistego rodzaju wyzwolenie, otwartość w mówieniu o tematach trudnych, próbę pogodzenia się z nimi i znormalizowania ich w normalnym dyskursie. Ta publikacja musiała wymagać od Autorki wiele odwagi, by pokazać swoim czytelnikom swoje słabości, rozterki, głębię swoich uczuć, a wśród nich rozpacz i zwątpienie, poczucie bycia gorszym. Myślę, że może to być druga w tym roku po Schyłku Andy Rottenberg książka, która w jakiś sposób zmieni moje życie i podejście do kilku tematów, a to naprawdę bardzo dużo. Wielu kobietom pomoże otworzyć oczy i głowy i nauczyć się nie tylko nazywać swoje emocje, ale również mówić o nich otwarcie. Bardzo potrzebna publikacja, i nawet jeśli nie każdy czytelnik - szczęśliwie - odnajdzie w niej swoje doświadczenia, to jednak o tym się mówi! W końcu!
Moja ocena: 9/10.
Emilie Pine, O tym się nie mówi
Wydawnictwo Cyranka, Warszawa 2020
Tłumaczenie: Joanna Figiel
Liczba stron: 192
ISBN: 978-83-952847-4-8
***********************************************************************************
The small book tempted me with its subdued cover, small size and the promise of moving topics. The first chapter, Grief and Responsibility - Caring for a Dying Parent, grabs attention - it talks about an alcoholic father who is probably passing away in a hospital in Greece. With this first text, Emilie Pine invites us into her intimate world and thus warns us that it will not be easy.
A collection of thematically difficult essays
Born in 1978, Pine is a writer and Associate Professor at Trinity College in Dublin. Her debut Notes to Self is a collection of six essays, each of which deals with a different taboo topic. At the same time, these are topics close to every woman, dealing with the female body, fertility problems, menstruation, menopause, sexual abuse, a sense of loneliness and being hard on oneself. The book is therefore loaded with difficult content, which is also largely part of my experience, part of the experience of many women. It is an intimate but important book, as is often the case with publications by Wydawnictwo Cyranka.
In principle, most of the texts are devoted to difficult femininity - starting with the experience of menstruation that unites us, numerous mishaps with tampons and pads, blood that should be hidden but stubbornly appearing. In the essay with the significant title Emotional Honesty - Confronting and Embracing Vulnerability, you can feel the author's growing anger at this demanding element of femininity, painful and difficult for many of us, and so carefully withdrawn and hidden by social discourse. In the second text in the volume, Invisible Barriers - The Realities of Women’s Bodies, Pine talks about her attempts to get pregnant, which ended in a miscarriage, the resulting disappointment with the profession that her own body caused her, a sense of inferiority, emptiness. The author describes how one of the most beautiful elements of life turns into a mathematical calculation of the right moment for procreation. The pressure of one's own desires and expectations. There is also a place for a dramatic account of the pregnancy of the author's younger sister, who gives birth to a stillborn daughter.
Pine also devotes a lot of attention to appearance - a woman must, above all, look pretty and be nice and liked, empathetic, warm. Different requirements are placed on women reaching for power, and different ones on men, and different things are considered acceptable. "The approach that women are to be seen but not heard is more than unbearable. It is a way of making women understand that they should return to their place, back to silence," the author writes in the essay Academic Life - The Hyper-Competitive World of Academia (p. 172). It is precisely the need to be noticed, liked, that has repeatedly led the teenage heroine of the memoir astray, into dangerous situations, but also to punishing herself, starving herself, critical looking.
The longer I read this book, the more grateful I am to the author for naming things that many of us keep buried in the deepest drawers in our heads. This book brings a kind of liberation, openness in talking about difficult topics, an attempt to come to terms with them and normalize them in open discourse. This publication must have required a lot of courage from the Author to show her weaknesses to broad audience, dilemmas, the depth of her feelings, and among them despair and doubt, the feeling of being worse. I think that this may be the second book this year after Anda Rottenberg's Decline that will in some way change my life and approach to several topics, and that is really a lot. It will help many women open their eyes and heads and learn not only to name their emotions, but also to talk about them openly. A very needed publication, and even if not every reader - fortunately - will find their experiences in it, it is still a note to oneself! Very good!
My rating: 9/10.
Author: Emilie Pine
Title: Notes to Self
Publishing House: Cyranka, Warsaw 2020
Translation: Joanna Figiel
Number of pages: 192
ISBN: 978-83-952847-4-8
