Dave Eggers, Niezwykłe dzieło kulejącego geniusza (A Heartbreaking Work of Staggering Genius)

O tym, jak dziecko wychowuje dziecko i co z tego wynika.

Takiej książki jeszcze nie czytałam. Generalnie nie przepadam za pamiętnikami, a to tej pozycji zabierałam się dwukrotnie i dopiero drugi raz zwieńczony był sukcesem. Nie mówiąc już o tym, że tak nieestetycznie wydanej książki nie widziałam już dawno - na okładce wszystko się gubi, elementów jest za dużo - jest po prostu brzydka! Ponadpięćdziesięciostronicowy wstęp można sobie spokojne podarować, bo jest tak irytujący, narcystyczny i przekombinowany, ze może odstraszyć od całej książki. Natomiast właściwy pamiętnik przykuwa uwagę już od pierwszej strony. Bohater opisuje śmierć swoich rodziców - najpierw ojca, a potem matki, w brudny, szczegółowy sposób. Matka umiera na raka żołądka z przerzutami i jej choroba jest wyniszczająca. Eggers był w stanie uchwycić brutalny żargon lekarzy, ale także przywiązanie matki do życia i walkę o każdy oddech. Z drugiej strony - uderza bezkompromisowość w opisywaniu choroby, brak lęku przed nią, świeżość języka i metaforyki.
Osierocony 20-latek wraz z rodzeństwem, głównie siostrą Beth, musi się zaopiekować młodszym bratem, 7-letnim Tophem. Jednocześnie, stara się zorganizować sobie życie, znaleźć stabilną pracę, odnaleźć się jednocześnie w roli brata i ojca. Dave martwi się o swojego młodszego brata za każdym razem, gdy zostawia go pod opieka kogoś obcego i snuje najczarniejsze, humorystycznie przedstawione, wizje.

Świeżość narracji

Książka napisana jest potoczystym, codziennym językiem, ma w sobie odświeżającą dawkę odwagi i bezpośredniości. Zdecydowanie jest również przegadana. Mogłoby być w niektórych sekcjach mniej, chociaż pewnie dzięki temu potokowi słów czyta się ją, jakby słuchało się rozmowy z dwudziestoparolatkiem o niecodziennych przeżyciach. Trochę to przegadanie odbierało mi przyjemność z czytania i dlatego też czytanie nieco się wlecze. Przyznajcie sami - czy sam tytuł nie jest w pewien sposób przegadany? Warto zerknąć na stronę redakcyjną, która ma co najmniej ciekawą treść. W ten oto sposób dochodzę do wniosku, że przegadanie autora i jego skłonność do żartu są jego celowymi zabiegami stylistycznymi, z którymi czytelnik musi się po prostu pogodzić.

Podsumowując 

Jest w tej książce jakaś dzika energia, pęd do pójścia dalej, niepokój. Znów dobra lektura, choć nie bez zastrzeżeń. Mimo ciężkiej tematyki czyta się ją bez zbędnej melancholii i czerpie dużo młodzieńczej energii i entuzjazmu do życia. To naprawdę dużo jak na debiut.

Moja ocena: 6/10

Dave Eggers, Wstrząsające dzieło kulejącego geniusza
Wydawnictwo Zysk i Spółka
Poznań 2010
Tłumaczył: Jerzy Łoziński
ISBN: 978-83-7506-299-1

____________________________________________________________________________

On how a child brings up a child and what comes out of it.

I have not read such a book yet. Generally, I do not like diaries, and I have started this work twice and only the second time was crowned with success. Not to mention the fact that I have not seen such an unsightly book for long time now (published in Poland 2010) - everything is in complete chaos on the cover, there are too many elements - it is simply ugly! More than fifty pages of the introduction can be easily dropped, because it is so irritating, narcissistic and over-spoken, that it can scare away the reader from whole book. The proper diary, however, draws attention from the first page. The hero describes the death of his parents - first his father and then his mother, in a dirty, detailed way. The mother dies from metastatic stomach cancer and her illness is devastating. Eggers was able to capture the brutal jargon of the doctors, but also the mother's attachment to life and the fight for her every breath. On the other hand, there is an uncompromising attitude in describing the disease, no fear of it, the freshness of language and metaphors.
An orphaned 20-year-old, together with his siblings, mainly sister Beth, must look after his younger brother, 7-year-old Toph. At the same time, he tries to organize his life, find a stable job, and at the same time play the role of a brother and father. Dave worries about his younger brother every time he leaves him under the care of a stranger and spins the darkest, humorously depicted visions.

The freshness of the narrative

The book is written in fluent, everyday language, it has a refreshing dose of courage and directness. It is also definitely overspoken. It could be shorter in some sections, although probably thanks to this flow of words, one reads it as if listening to a conversation with a twenty-year-old referring to his unusual experience. This verbosity took away my pleasure of reading it and also gives a feeling that the book is dragging. Admit it yourself - is title itself not too verbose? It's worth taking a look at the editorial page, which content can be described as at least interesting. In this way, I come to the conclusion that loquacious style and the tendency to joke a bit too much are Egger's deliberate stylistic efforts with which the reader simply has to reconcile.

Summing up

There is some wild energy in this book, the urge to go further, a bit of anxiety. Again, good reading, though not without some reservations. Despite the heavy subject matter, it is a read without unnecessary melancholy and draws a lot of youthful energy and enthusiasm for life. A very good debut, I must say.


My rating: 6/10

Author: Dave Eggers
Title: A Heartbreaking Work of Staggering Genius
Publishing House: Zysk i Spółka
Poznań 2010
Translated by: Jerzy Łoziński
ISBN: 978-83-7506-299-1