Toshikazu Kawaguchi, Zanim wystygnie kawa (Coffee ga samenai uchi ni)

Kawa nie zdążyła się nawet dobrze zagrzać

Kiedy na okładce piszą, że książka powstała na podstawie sztuki teatralnej, powinno to być dla mnie przestrogą. Nie posłuchałam swojego pierwszego drgnienia niepokoju i przeczytałam. Jest to jedna z moich najszybszych i niestety najsłabiej ocenianych lektur w tym roku. Wyszukana w zakładce nowości na stronie Miejskiej Biblioteki Publicznej, zarezerwowana i przeczytana w dniu odbioru. Niestety, już od pierwszych stron wiedziałam, że pozycja jest słaba.

Pięć zasad

Kawiarnia Funiculi Funicula daje możliwość przeniesienia się w czasie pod rygorystycznymi warunkami: trzeba zajmować bardzo konkretne miejsce w kawiarni (zazwyczaj zajęte przez ducha i wolne tylko wtedy, gdy ten wychodzi do toalety), podczas podróży w czasie nie wolno z tego miejsca wstawać, osoba, z którą chcemy się spotkać musiała kiedyś odwiedzić rzeczoną kawiarnię, bo tylko w to miejsce można się przenieść. Najważniejsza zasada - podróż w czasie musi się zmieścić w wypiciu jednej filiżanki kawy zanim ta ostygnie. Mamy więc cztery osoby, które taką podróż odbywają – najpierw parę, która się w tej kawiarni rozstaje, Fumiko pragnie jednak dokończyć rozmowę ze swoim ukochanym Gozo; Kohtake cofa się w czasie, by dostać od swojego obecnie chorego na Alzheimera męża Fusagi list; dwie siostry Kumi i Yaeko Hirai porozumiewają się w przeszłości co do losów rodzinnej restauracji; żona właściciela kawiarni, Kei, wędruje w przyszłość, by spotkać się ze swoim jeszcze nienarodzonym dzieckiem. Co ciekawe, piąta zasada głosi, że spotkanie w czasie nie ma wpływu na teraźniejszość, nie zmieni jej. Za to czytelnik może mieć pewność, że będzie znała zasady na pamięć, bo są przypominane przy każdym podróżniku w czasie.

Napisane na podstawie sztuki

Dla mnie książka nie broni się niczym. Nie urzekał mnie jej dziwny styl, z wplecionymi jakby z Wikipedii wyjaśnieniami choroby Alzheimera i innych bardziej naukowych zagadnień. Nie łapały mnie za serce ckliwe losy jej sympatycznych skądinąd bohaterów. Wszyscy byli dla mnie tacy sami, nienakreśleni charakterologicznie. Być może wynika to z genezy powieści – skoro autor widział ją setki razy na scenie, miał dużo lepszy obraz postaci, niż czytelnik po lekturze. Jako sztuka historia się pewnie broni – klimatyczna kawiarenka z sympatycznymi właścicielami i pogubionymi gośćmi może ujmować. Jako literatura nie broni się wcale. Szkoda czasu.

Moja ocena: 4/10

Toshikazu Kawaguchi, Zanim wystygnie kawa
Grupa Wydawnicza Relacja, Warszawa 2022
Tłumaczenie (z angielskiego): Joanna Dżdża
Liczba stron: 220
ISBN: 978-83-67216-46-3

_________________________________________________________________________ 

The coffee did not even warm up well

When it says on the cover that the book is based on a play, it should be a warning to me. I didn't listen to my first twitch of anxiety and read it. This is one of my fastest and, unfortunately, the lowest rated reads this year. Found the book in the news tab on the Municipal Public Library website, booked it and read it on the day of collection. Unfortunately, I knew from the very first pages that the position wasn’t good.

Five rules

Funiculi Funicula café gives you the opportunity to travel in time under strict conditions: (1) you have to occupy a very specific place in the cafe (usually taken by the ghost and free only when it goes to the toilet), (2) during the time travel you must not get up from this place, (3) person, with whom we want to meet, had to visit the said cafe previously (time travels happen in this very location). The most important rule – (4) travel in time happens in a limited period of time – befote the coffee gets cold. So we have four people who go on such a trip - first a couple who are breaking up in this cafe, but Fumiko wants to finish the conversation with her beloved boyfriend Gozo; Kohtake goes back in time to get a letter from her now suffering from Alzheimer's husband, Fusagi; two sisters, Kumi and Yaeko Hirai, communicate in the past about the fate of the family restaurant; the wife of the cafe owner, Kei, wanders into the future to meet her yet unborn child. Interestingly, the fifth rule says that (5) meeting in time has no effect on the present, it will not change it. However, the reader can be sure that he will know the rules by heart, because they are endlessly repeated.

Written on the basis of a play

For me, the book does not defend itself with anything. I was not captivated by its weird style, interwoven with Wikipedia-like explanations for Alzheimer's disease and other more scientific subjects. I was not touched by the sloppy fate of her otherwise likeable heroes. Everyone looked the same to me, not described properly. Perhaps this is due to the genesis of the novel - since the author saw it hundreds of times on stage, he had a much better image of the characters than the reader after reading the book. As a play the piece probably defends itself - an atmospheric cafe with friendly owners and lost guests can be charming. As literature, it doesn’t. A waste of time.

 

My rating: 4/10

 

Author: Toshikazu Kawaguchi
Title: Before the Coffee Gets Cold
Publishing Group: Relacja, Warsaw 2022
Translation (from English): Joanna Dżdża
Number of pages: 220
ISBN: 978-83-67216-46-3