Jednyna książka, którą kupiłam sobie podczas tegorocznej edycji Wrocławskich Targów Dobrej Książki, które miały miejsce 29 listopada-2 grudnia we Wrocławiu. Wyczekiwana, bo słyszałam i podczytywałam o niej już od dawna. Książka została uhonorowana szeregiem nagród, Nagrodą Literacką ArtRage, była nominowana do Nagrody Literackiej Nike, trafiła do finałów Nagrody Literackiej dla Autorki Gryfia, Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus i Nagrody Conrada (było więc skąd słyszeć i gdzie podczytywać). Wczoraj rozsiadłam się z herbatą i kocem i oto moje wnioski.
Znowu zaskoczyła mnie dojrzałość tego debiutu - mieć 29 lat i napisać powieść tak sprawną językowo, nasyconą melancholią za dzieciństwem, a jednocześnie pogodną - to jest coś. Ciężko tu mówić o fabule, jest to bardziej zbiór anegdot, historii pozbieranych z dzieciństwa, napisana z humorem. Bohaterka, która pamięta wszystko, dzieli się z nami częścią swoich wspomnień z dzieciństwa, dorastania w wiosce Olszyny, wioskową codziennością.
Książka wywołała we mnie dwa uczucia - poczucie bezpieczeństwa i zazdrość. Po pierwsze, czytelnik czuje się w tej prozie jak w domu, jest swojsko, bez zbędnego patosu, zresztą w większości poznajemy świat Olszyn z prespektywy dziecka. Rozdziały (a jest ich 12, po jednej z pieśni za zmarłych, która stanowi swoiste motto i wprowadzenie do książki) pełne są humoru, a śmierć, która przewija się przez każdy z nich, traktowana jest jako coś jak najbardziej normalnego, naturalny element życia. Stąd też bierze się moja zazdrość - czegoś takiego nie dane mi było doświadczyć. Dla "miastowych" śmierć to coś obcego, zaburzającego bieg życia. Przy zwłokach już się nie czuwa i nie wystawia ich w domu przed pogrzebem. U Gogoli śmierć jest codzienna, zwyczajna, ale nie straszna. Piękny jest zwłaszcza opis pożegnania z ojcem, który umiera jak wszyscy Gogolowie - młodo i nagle. Kiedy córka się do niego przytula, żeby się z nim pożegnać, odkrywa, że po ojcu nic już nie zostało, tylko sama wydmuszka. To w jakiś sposób pocieszające.
Zazdrość budzi też, ile codzienności udało się autorce ocalić od zapomnienia - wspomnień o ciężkich chorobach z dzieciństwa, przypadłościach członków rodziny, karteczkomaniach z podstawówki, oswajaniu się z własną seksualnością. Mnóstwo jest również elementów magicznych, przeniesionych z dziecięcego świata. Sama narratorka ma magiczne moce, które mogą sprowadzić na kogoś nieszczęście, a jej zaklęcie "Surtupurtu za tymi kurwami" z reguły jest niezawodne.
Proza Gogoli ma też moc, potrafi ścisnąć za gardło:
"Bo najgorzej jest patrzeć na kogoś, kto nigdy nie płakał, a nagle zaczyna szlochać. Bo to trochę tak, jakby Ci się walił dom, jakby znowu przyszła powódź, jakby spłonął giees." 166
Piękny i słusznie długo przeze mnie wyczekiwany debiut. Podoba mi się, że jest to proza lokalna, a jednocześnie magiczna. Myślę, że do tej książki wrócę jeszcze nie raz. A tytuł? Na okładce napisano: "Najlepsze historie z życia zawsze opowiada się po trochu, po kawałku. Ktoś coś zapamiętał i z tej pamięci rodzą się najpiękniejsze opowieści." Mi pozostaje tylko podziękować, że Weronika Gogola miała chęć się z nami czytelnikami podzielić swoją, bardzo osobistą i bardzo intymną opowieścią podzielić. I czekać na kolejne książki autorki.
Weronika Gogola, Po trochu
Wydawnicto Książkowe Klimaty
Wrocław 2017
ISBN: 978-83-65595-51-5
_______________________________________________________________________
The only book I bought during this year's edition of the Wrocław Good Book Fair, which took place on November 29-December 2 in Wroclaw. It was awaited because I've heard and read about it for a long time. The book was honored with the ArtRage Literary Award, and it was nominated for the Nike Literary Award, went to the finals of the Gryfia Literary Award for the female writer, the Central European Literary Award Angelus and the Conrad Prize (so there was where to hear and read of this book). Yesterday I sat down with tea and a blanket and here are my conclusions.
First of all, I was surprised by the maturity of this debut - to be 29 years old and write a novel so linguistically efficient, saturated with melancholy of childhood, and at the same time so cheerful - it is quite something. It's hard to talk about the plot or story line, it's more of a collection of anecdotes, stories collected from childhood, written with a great sense of humor. The heroine, who remembers absolutely everything, shares with us her childhood memories, growing up in the village of Olszyny, the society's everyday life.
The book evoked two feelings in me - a sense of security and jealousy. First of all, the reader feels at home in this prose, it is so familiar, without unnecessary pathos, and in the majority we know the world of Olszyny from the child's perspective. The chapters (and there are 12 of them, after one of the songs for the dead, which is a motto and an introduction to the book) are full of humor, and the death that appears in each of them is treated as the most normal, natural element of life. That is the element my jealousy arises from - I did not experience anything like that. For "urban" citizens death is something alien, disrupting the course of life. The body is no longer staged in house for others to pay their respects, there is no wake service. In Gogola's prose, death belongs to everyday, is ordinary, but not terrible. It is especially beautiful when the narrator says goodbye to her father who dies like all of the Gogols - young and suddenly. When the daughter hugs him, to say goodbye to him, she discovers that there is nothing left of her father, only the shell itself. I find it somehow comforting.
Jealousy also raises when I notice how much of everyday life has the author managed to save from oblivion - memories of serious childhood illnesses, family member's conditions, notebook cards madness from primary school, getting accustomed to her own sexuality. There are also many magical elements, transferred from the children's world. The narrator herself has magical powers that can bring misfortune to someone, and her spell "Surtupurtu with these whores" is usually reliable.
Gogola's prose is also powerful, it can catch a reader by the throat:
"Because the worst thing is to look at someone who has never cried and suddenly starts to weep, because it's a bit like a house was coming down, as if the flood had come again, like a G-S was burning down again." p. 166
A beautiful and long-awaited debut. I like that it is a local prose, and at the same time magical. I think I will come back to this book more than once. And the title? The cover says: "The best stories from life are always told little by little, piece by piece. Someone has something to remember and from this memory the most beautiful stories are born." The only thing left is to thank Weronika Gogola that she was willing to share with us readers her very personal and very intimate story. And wait for the next books by the author.
Author: Weronika Gogola
Title: Little by little
Publishing House: Książkowe Klimaty
Wrocław 2017
ISBN: 978-83-65595-51-5
Książka wywołała we mnie dwa uczucia - poczucie bezpieczeństwa i zazdrość. Po pierwsze, czytelnik czuje się w tej prozie jak w domu, jest swojsko, bez zbędnego patosu, zresztą w większości poznajemy świat Olszyn z prespektywy dziecka. Rozdziały (a jest ich 12, po jednej z pieśni za zmarłych, która stanowi swoiste motto i wprowadzenie do książki) pełne są humoru, a śmierć, która przewija się przez każdy z nich, traktowana jest jako coś jak najbardziej normalnego, naturalny element życia. Stąd też bierze się moja zazdrość - czegoś takiego nie dane mi było doświadczyć. Dla "miastowych" śmierć to coś obcego, zaburzającego bieg życia. Przy zwłokach już się nie czuwa i nie wystawia ich w domu przed pogrzebem. U Gogoli śmierć jest codzienna, zwyczajna, ale nie straszna. Piękny jest zwłaszcza opis pożegnania z ojcem, który umiera jak wszyscy Gogolowie - młodo i nagle. Kiedy córka się do niego przytula, żeby się z nim pożegnać, odkrywa, że po ojcu nic już nie zostało, tylko sama wydmuszka. To w jakiś sposób pocieszające.
Zazdrość budzi też, ile codzienności udało się autorce ocalić od zapomnienia - wspomnień o ciężkich chorobach z dzieciństwa, przypadłościach członków rodziny, karteczkomaniach z podstawówki, oswajaniu się z własną seksualnością. Mnóstwo jest również elementów magicznych, przeniesionych z dziecięcego świata. Sama narratorka ma magiczne moce, które mogą sprowadzić na kogoś nieszczęście, a jej zaklęcie "Surtupurtu za tymi kurwami" z reguły jest niezawodne.
Proza Gogoli ma też moc, potrafi ścisnąć za gardło:"Bo najgorzej jest patrzeć na kogoś, kto nigdy nie płakał, a nagle zaczyna szlochać. Bo to trochę tak, jakby Ci się walił dom, jakby znowu przyszła powódź, jakby spłonął giees." 166
Piękny i słusznie długo przeze mnie wyczekiwany debiut. Podoba mi się, że jest to proza lokalna, a jednocześnie magiczna. Myślę, że do tej książki wrócę jeszcze nie raz. A tytuł? Na okładce napisano: "Najlepsze historie z życia zawsze opowiada się po trochu, po kawałku. Ktoś coś zapamiętał i z tej pamięci rodzą się najpiękniejsze opowieści." Mi pozostaje tylko podziękować, że Weronika Gogola miała chęć się z nami czytelnikami podzielić swoją, bardzo osobistą i bardzo intymną opowieścią podzielić. I czekać na kolejne książki autorki.
Weronika Gogola, Po trochu
Wydawnicto Książkowe Klimaty
Wrocław 2017
ISBN: 978-83-65595-51-5
_______________________________________________________________________
The only book I bought during this year's edition of the Wrocław Good Book Fair, which took place on November 29-December 2 in Wroclaw. It was awaited because I've heard and read about it for a long time. The book was honored with the ArtRage Literary Award, and it was nominated for the Nike Literary Award, went to the finals of the Gryfia Literary Award for the female writer, the Central European Literary Award Angelus and the Conrad Prize (so there was where to hear and read of this book). Yesterday I sat down with tea and a blanket and here are my conclusions.
First of all, I was surprised by the maturity of this debut - to be 29 years old and write a novel so linguistically efficient, saturated with melancholy of childhood, and at the same time so cheerful - it is quite something. It's hard to talk about the plot or story line, it's more of a collection of anecdotes, stories collected from childhood, written with a great sense of humor. The heroine, who remembers absolutely everything, shares with us her childhood memories, growing up in the village of Olszyny, the society's everyday life.
The book evoked two feelings in me - a sense of security and jealousy. First of all, the reader feels at home in this prose, it is so familiar, without unnecessary pathos, and in the majority we know the world of Olszyny from the child's perspective. The chapters (and there are 12 of them, after one of the songs for the dead, which is a motto and an introduction to the book) are full of humor, and the death that appears in each of them is treated as the most normal, natural element of life. That is the element my jealousy arises from - I did not experience anything like that. For "urban" citizens death is something alien, disrupting the course of life. The body is no longer staged in house for others to pay their respects, there is no wake service. In Gogola's prose, death belongs to everyday, is ordinary, but not terrible. It is especially beautiful when the narrator says goodbye to her father who dies like all of the Gogols - young and suddenly. When the daughter hugs him, to say goodbye to him, she discovers that there is nothing left of her father, only the shell itself. I find it somehow comforting.
Jealousy also raises when I notice how much of everyday life has the author managed to save from oblivion - memories of serious childhood illnesses, family member's conditions, notebook cards madness from primary school, getting accustomed to her own sexuality. There are also many magical elements, transferred from the children's world. The narrator herself has magical powers that can bring misfortune to someone, and her spell "Surtupurtu with these whores" is usually reliable.
Gogola's prose is also powerful, it can catch a reader by the throat:
"Because the worst thing is to look at someone who has never cried and suddenly starts to weep, because it's a bit like a house was coming down, as if the flood had come again, like a G-S was burning down again." p. 166
A beautiful and long-awaited debut. I like that it is a local prose, and at the same time magical. I think I will come back to this book more than once. And the title? The cover says: "The best stories from life are always told little by little, piece by piece. Someone has something to remember and from this memory the most beautiful stories are born." The only thing left is to thank Weronika Gogola that she was willing to share with us readers her very personal and very intimate story. And wait for the next books by the author.
Author: Weronika Gogola
Title: Little by little
Publishing House: Książkowe Klimaty
Wrocław 2017
ISBN: 978-83-65595-51-5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz